Gambia, the smiling coast….

Met het geluid van galmende moskeeën op de achtergrond komen Sanne en ik in het donker aan in Gambia. De lucht is warm en voelt dik aan, maar wordt al snel verdreven door de koude aircolucht in het rammelende busje dat ons, volgeladen met koffers op het dak, naar het hotel brengt.
We zien weinig tot niks van de omgeving onderweg en moeten voor die avond genoegen nemen met de omschrijving die de locale reisorganisator ons geeft in de bus: “Welcome to The Gambia, the smiling coast of Africa!”

Wanneer we de volgende ochtend de eerste delen van de omgeving zien, vraag ik me echter af hoe terecht de benaming “smiling” eigenlijk is. Alles wat ik om me heen zie is oud, kapot, vuil, stoffig en primitief. Armoede in een vorm die ik niet kan beschrijven.
Het beeld van een enorme vuilnisbelt enkel omringt door wat ijzerdraad en hutjes maakt me stil. Gieren cirkelen boven het dampende en stinkende terrein terwijl her en der mensen tussen de rotzooi lopen te zoeken naar spullen van die mogelijk nog van waarde zijn.
Mijn eerste meters op het Afrikaanse continent….

We bezoeken een markt in het plaatsje Serekunda en worden waar mogelijk nog meer overdonderd. We lopen enigszins verdwaasd de markt op, welke een grote zee van kleuren, geuren en krioelende mensen lijkt. Ik voel me verdwaasd, rijk, wit en vooral volkomen misplaatst en vraag me of ik deze vakantie nou echt wel zo leuk ga vinden.
Al snel worden we aangesproken door Cham, een jongen die in Serekunda woont en zich aanbiedt als gids. Even twijfelen we, maar kijkend naar de markt die zich als een doolhof om ons heen uitstrekt lijkt het toch een goed idee om op zijn aanbod in te gaan. Met Cham in de buurt begin ik me iets meer te ontspannen en krijg ik oog voor wat er zich echt afspeelt op de markt; handel!
Groenten, kleding, keukenspullen, houtsnijwerk, vis, vlees, lappen stof, sieraden, meubels en fruit. De geur van limoen, maar ook van vis en vlees in de hitte. Vrouwen in kleurige Afrikaanse kleding, kinderen in doeken op een rug. Kleine drukke steegjes of bredere zandwegen waar vieze oude vrachtwagens in een slakkentempo vooruit proberen te komen tussen de mensenmassa. Handelswaar uitgestald op de grond of in mooie kleine “winkeltjes”. Alle kleuren en de drukte om ons heen zijn indrukwekkend en mooi.

Samen met Cham, ander gidsen en taxichauffeurs vinden we tijdens een korte week vakantie onze weg naar nog meer indrukken. De krokodillenpoel, het aapjespark, het vissersdorp Tanjin, zomaar een dorpje op het platte land of het verlaten paradise beach. Bijna elke dag rijden we langs de vuilnisbelt en tot mijn schaamte merk ik dat het beeld begint te wennen. Ik kijk niet meer op van de oude zooi en al het vuilnis op de weg, langs de weg en in de dorpen. Oude en uit elkaar vallende auto’s zonder werkende snelheidsmeters, kapotte koelkasten, 100ehandskleding op de markten en al het andere wat door de westerse wereld op dit continent gedumpt wordt verbaasd steeds minder. Alsof ik immuun wordt voor de rotzooi en armoede om me heen.

Hoe langer we in Gambia zijn, hoe meer ik de mooie dingen van het land zie. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, een veilig gevoel en veel meer. We wonen per ongeluk een indrukwekkende kerkdienst bij in een afgelegen dorpje, gaan op safari in Senegal, praten met alle jonge mannen die ons aanspreken in de hoop ons een taxiritje, een strandbed, fruitjuice of wat anders te verkopen. In een week tijd zien, doen, leren en proeven we veel. We lopen midden tussen de rottende visresten die overal op de visafslag neer gegooid worden, eten samen met onze gids een echt Gambiaans maal tussen deze stank en proberen vooral te doen alsof alles normaal is.
We genieten van alle indrukken, het klimaat en uiteindelijk ook gewoon van een dagje luieren naast het zwembad. Als bezoeker is Gambia een perfect voorproefje van Afrika. Uiteindelijk voelen we ons veilig, weten we hoe om te gaan met de opdringerige mannen, stappen we vol vertrouwen de deur uit, maken we gebruik van de local taxi’s en ontlopen we de toeristenmassa zoveel mogelijk.

Het vuilnis dat overal ligt, de slechte hygiëne, de armoede, droogte, stoffigheid en stank blijven indruk maken. Echter als toeristen beseffen we ook dat we maar een gedeelte van de hele situatie kunnen overzien. Er wordt niet gesproken over de gestoorde president die al decennia lang de scepter zwaait, de AIDS problematiek, de lage levensverwachting, analfabetisme en de grote armoede in het land. Wel laten de mensen die we spreken ons weten dat ze zitten te wachten op toeristen en ontwikkelingshulp vanuit het westen. Wij laten het land achter met een dubbel gevoel, wetende welke luxe er thuis weer op ons te wachten staat en hopen van ganser harte dat duurzaam toerisme en ontwikkelingshulp gericht op zelfvoorziening er op en duur in slagen te maken van dit prachtige land wat het graag wil zijn: the smiling cost of Africa!