Laos II

Op de veranda van het guesthouse wachten we op de minibus die ons van Vang Vieng naar Luang Prabang gaat brengen. Wachten is hier een dagelijkse bezigheid, dus wanneer de minibus ons niet op tijd op komt halen dan verwonderd ons dat niet. Met een kopje thee worden we rustig wakker en kijken we hoe het dorpje langzaam ontwaakt. Dan verschijnt er een mannetje op een scooter om ons te vertellen dat we pas later kunnen vertrekken omdat er door de hevige regenbuien van afgelopen nacht hele gedeelten van de weg zijn weggeslagen of overspoeld met modder wat van de hellingen naar beneden is gestort. Na deze mededeling kijken Jettie en ik elkaar aan, halen we onze schouders op en pakken ons zo langzamerhand befaamde spelletje skip-bo er maar weer bij om de tijd te doden.

Als we uiteindelijk wel vertrekken worden alle reizigers die minibusjes geboekt hebben verzameld om samen in een grote veiligere bus te kunnen vertrekken richting Luang Prabang. De acht uur durende rit is prachtig maar schiet niet erg op door de vele kronkelende stijle weggetjes en het oponthoud door de gedeelten weg die beschadigd zijn door de modderstromen. Hoewel de tocht lang duurt krijg ik geen genoeg van de beelden die voorbijkomen. Het uitzicht in de hoge bergen is zo mooi, alles is heel groen en vaak is er een wijds uitzicht over het dal waar de rivier door heen stroomt. Onderweg rijden we door primitieve dorpjes waar mensen aan het werk zijn, liggen te slapen of zich aan het wassen zijn bij de kraan die vaak midden in het dorp ligt. Veel kinderen lopen blood of hooguit in een t-shirtje rond. Ze sjouwen met hun nog kleinere broetjes of zusjes rond, rennen achter het verkeer aan dat pal langs hun hutjes rijdt of helpen met het werk dat in en om het huis gedaan moet worden.
Wel veel lachende snoetjes en zwaaiende handjes waarbij ik me afvraag of deze kinderen beseffen dat ze wel erg primitief leven. Jammer dat je daar als voorbijtrekkende reiziger geen inzicht in krijgt.

In Luang Prabang komen we in de schemer aan. Als we een tuktuk aan houden op straat waarmee we naar ons guesthouse gebracht willen worden, barst de al chaffeur van eem al half volgepakte tuktuk tegen ons uit dat we met hem mee moeten rijden. Boos stuurt hij de eerst nog vriendelijke lachende chauffeur van de door ons aangehouden tuktuk weg. We snappen niet waarom we niet in de lege tuktuk mogen stappen maar we zijn moe van onze reis, dus besluiten maar gewoon bij de boze man in te stappen die ons overigens keurig afzet op de juiste plek.
Soms willen we ook niet alles begrijpen en is het te veel moeite om in een soort laosenglish om duidelijkheid te vragen.

Luang Prabang is een mooi stadje met een heerlijk ontspannen sfeer. Er zijn veel toeristen maar het stadje is er niet door verpest. Met leuke barretjes, kraampjes met heerlijke stokbroden en gezellige terrasjes voelt het soms haast alsof we ons ergens in zuid-frankrijk bevinden. Toch blijkt al snel weer als we over de morning market lopen, dat we echt wel in Azie zijn. De kraampjes verkopen veel verschillende soorten groenten, vlees met vliegen, vis en nog levende padden. We worden soms wat argwanend maar wel vriendelijk aangekeken, waar wij uit opmaken dat de toeristen niet overal in het stadje komen. Om nog wat meer van de omgeving te zien huren we een fietsje. Ook hier leren we weer, want na ongeveer vijf minuten blijkt dat jettie haar fiets kapot is. Lege band.
Door de hitte weer terug lopen naar de verhuurder die ons geld wil aftroggelen voor de reparatie van de fiets. Enigzins verhit besluiten we met de fiets aan de hand op zoek te gaan naar iemand die de band voor ons wil plakken voor minder geld. Dit lukt, dus de rest van de dag fietsen we, met een heerlijk briesje, door het stadje. Moe van alles strijken we in een wijn barretje neer om daar vervolgens de rest van de middag biertjes te drinken, spelletjes te spelen, te lezen en mensen te kijken. Het is namelijk natuurlijk ook gewoon vakantie. :)