Terug!

Koh Chang is een groot eiland. Hoe groot het echt is en hoe steil de hellingen van de wegen zijn ontdekken we als we enigzins naief aan onze fietstocht beginnen. Lekker even wat actiefs doen loopt uit op ons kapot trappen op fietsen die geen versnellingen hebben, de fietsen al lopend naar bovenduwen en, omdat de helling te steil is, de fietsen naar beneden lopen met beide handremmen volledig ingeknepen. Heet, super vochtig, een mopperende Nadine en een vrolijk doorploeterende Jettie, al met al niet zo'n succes. Ons resort daarentegen maakt alles goed. Niet slecht om de dag af te sluiten in het zwembed, uitkijkend over de zee.

Ook de dagtocht op de boot naar verschillende eilanden om Koh Chang begint met een valse start. De zee is zo verschrikkelijk wild dat het maar even duurt voordat ik, en met mij nog 20 anderen, kotsend over de reling hang uitkijkend naar het moment waarop vaste wal onder mn voeten gevoeld kan worden. Gelukkig komen we al snel in een kalmer gedeelte van de zee, beginnen de reispilletjes te werken en kunnen we alsnog een heerlijke dag varen en snorkelen.

De overige tijd op Koh Chang brengen we vooral door met weinig doen. Lekker zwemmen, beetje eten (heerlijk fruit!), boekje lezen, spelletjes spelen, zwemmen met een olifant, vissersdorpje bekijken, schrikken van wilde koeien op het strand en een zingende gekko in onze hut. Weinig avontuurlijk, maar wel heerlijk ontspannen en lekker om even wat langer op dezelfde plek te zijn.

Per boot en bus reizen we terug naar Bangkok, kijken we een dagje onze ogen uit in de shoppingmalls in de stad en pakken we uiteindelijk onze tassen in omdat dat ene moment niet meer te negeren is. Het moment dat het toch echt over is. Over en uit, schluss.

Met een knuffel, een lach en toch nog maar een knuffel en tut zwaai ik Jettie uit als ze in de minibus stapt die haar naar het vliegveld van Bangkok brengt. Een zwaai, een lach, een klein beetje kippenvel, even slikken en dan sta ik zowaar alleen in Bangkok en zit voor mij mn vakantie er eigenlijk ook alweer op.

In een zucht en een vingerknip lijken de weken voorbij gegleden. Zoveel gezien, zoveel gedaan en tegelijk toch ook zo uitgerust, bijgekomen en ontspanning gevonden. Weinig nagedacht, hoofd leeggemaakt en vooral genoten van het hier en nu. Kennelijk bestaat er toch een uitknopje voor piekeren. :)

Tuurlijk had ik me nog gerust een aantal weken vermaakt hier, maar door alle mooie indrukken, gezelligheid met Jettie en vooral door een klein beetje meer rust in mn kop kijk ik ook uit naar mijn aankomst in Nederland. Lekker weer aan de slag, kijken wat voor leuks er in het verschiet ligt, maar vooral ook alle vriendjes en vriendinnetjes weer zien, mn ouders een dikke knuffel geven en terug naar het mooie en gezellige Utrecht. Tijd voor mooie, fijne en gezellige gebeurtenissen in mijn eigen landje!